Alkolik bir anne onu dünyaya getirdi. Annesinden yeterince bakım görmediği için beş yaşında yurda alındı. Sonrasında bir çift tarafından evlat edinildi. Bu çift toplum içerisinde oldukça saygın olmakla birlikte, oldukça sadistti ve küçük kızı çok zor günler bekliyordu...
Küçük kızı evin mahzenine kapattılar ve sistemli bir şekilde işkence ettiler. Bu işkenceler yıllarca, kız 17 yaşına gelene dek sürdü.
17 yaşında, yaşadıklarının etkisiyle felç geçirdi. Yoğun astım hastalığı vardı ve kalp ile ilgili sorunlar yaşıyordu. Zamanla halüsünasyonlar da görmeye başladı.
Doktorlar genç kıza şizofreni teşhisi koydular ve akıl hastanesine yatırdılar. 17 yaşında akıl hastanesine giren kız, burada tam 17 yıl geçirdi ve 34 yaşına kadar şizofreni tedavisi gördü.
Yemek yemezken ve umutsuzluk içinde kıvranırken, 34 yaşına geldiğinde durumunu tekrar değerlendirmeye alan doktorlar onun aslında ağır depresyon geçirdiğini fark ettiler.
Böylece etrafındaki kişilerin yardımıyla akıl hastanesinden çıktı...
Peki şimdi ne yapacaktı?
Terk edilen, işkence yapılan, tacize uğrayan ve hayatının 17 yılını yanlış bir teşhis ile akıl hastanesinde geçiren biri olarak hayata nasıl davranmalıydı?
Yaşadıklarından sonra hayatının kalan kısmını nasıl geçirmesi gerekirdi?
.............................
Tüm bunları düşündü, gözden geçirdi ve yeni bir başlangıç yapmaya karar verdi!
Üniversiteye girdi, mezun oldu ve Harvard Üniversitesi'nde yüksek öğrenimini tamamladı. Psikiyatri alanında bir çok hastayla çalıştı.
Evlendi.
58 yaşındayken tam 17 yılını geçirdiği hastaneye yönetici olarak atandı.
Biyografisini yazdı ve bir çok konferans verdi.
Hayatı film oldu.
58 yaşındayken tam 17 yılını geçirdiği hastaneye yönetici olarak atandı.
Tüm bunların ardından geldiği noktayla ilgili bir şey söylemesi istendiğinde Maria Balter şöyle dedi:
"Affetmeyi öğrenmeseydim asla gelişemezdim. Hayatım ziyan olurdu. Ve bugün 17 yılımı geçirdiğim bu hastaneye yönetici olarak dönemezdim."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder