Kimimiz 3 kg 100 gr, kimimiz 2 kg 200 gr, kimimiz ise 5 kg 400 gr olarak, küçük ve korunaklı barınağımızdan hiç bilmediğimiz bir dünyaya gözlerimizi açtık...
İlk yıllar farkında olarak ya da olmayarak öğrenmeyle geçti. Emeklemek, yürümek, beslenmek, eğlenmek, üzülmek, kızmak... Bir çok duyguyu deneyimledik.
Ardından dediler ki:
"Öğrenecek çok şey var. Hadi bakalım, okul zamanı!"
Ve yarış başladı...
Bu öyle bir yarış ki, kimimizi adeta içine alan bir hortum gibiydi. Zaman ilerledikçe evimizin dışında dönen dünyadaki fırtınalar, yağmurlar, bunaltıcı sıcaklar bizi her geçen gün daha da zorlamaya başladı. Hayatlarımızın her alanını birer yarış alanı gibi görmeye, öyle hissetmeye, öyle yaşamaya başladık. Hal böyle olunca, kafalarda tek soru dönmeye başladı: "Ne yaparsam en önde olurum?"...
En önde olma isteği gün geçtikçe bizi daha da etkilemeye başladı. Çok para kazanmamız, iyi işlerde çalışmamız, yüksek rütbeli "title" lara sahip olmamız, "iyi" eşlerimiz olması, başarılı çocuklarımızın olması gerekiyordu. Bu kadar isteğe karşın yeterince emek vermek de kolay olmuyordu. Bu yüzden yakınmalar gün geçtikçe arttı.
Bazılarımız arkadaşlarıyla olan iletişimlerinden, bazılarımız iş hayatlarının düzene girmemesinden, bazılarımız ise ilişkilerdeki sunilikten şikayet etmeye başladı.
Yaşam bizimle her an, tıpkı bir çocuğun oyun hamuruyla oynadığı gibi oynuyordu.
Yaşamın, savunmasız haldeyken bu oyun hamurunu eline alıp masanın üstüne sırt üstü çarpmasıyla dedik ki: "Neden hep ben?"
İşte o an hepimiz için tarihi bir an! Tabi gerçeği fark edenlerimiz için...
Çünkü "neden" sorusuna odaklanmayı seçersek yaşam hep karşımıza nedenler çıkaracak. Oysa "neden" demek yerine "nasıl" diyebilir ve "Bunu nasıl aşacağım?" sorusuna odaklanabiliriz. Bunu yapabilirsek yaşam karşımıza çok farklı alternatifler sunacaktır.
Şimdi düşünün:
"Neden?" mi demek istersiniz?
"Nasıl?" mı demek istersiniz?
KARAR SİZİN !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder